Би бодож явна...

Та ажилдаа дургүй юм биш биз? Энэ асуултанд ихэнх хүмүүс үгүй гэж хариулна гэж найдаж байна. Миний хувьд “дуртай” гэдэг үг ч жижигдээд л байна. Бас нилээд хүн “харин тиймээ дургүй” ч гэх вий. Олон олон учир шалтгааны улмаас хүмүүс дургүй ажлаа хийж амьдралаа залгуулдаг гэж би боддог. Гэхдээ болж өгвөл ийм замаар явахгүй байхыг хичээх хэрэгтэй мэт, хайран цаг, нас, зорилго. Энэхэн замбуутивд яах ч аргагүй, боломж олдохгүй гэх хүн ч байдаг л байлгүй. Гэхдээ танд гэж хэлэхэд “ямарч аргагүй болсон мэт санагдаж байгаа үед л тэр тийм биш байдаг” гэдэг юм шүү. Хоббигоо түш, хоббигоороо мэргэш гэж зөвлөсөн бичлэг энд тэндгүй таардаг нь санаандгүй биш юм. Өөрөөр хэлбэл нэг ажлыг хийх нь зөвхөн бор ходоодоо борлуулах төдий биш олон олон таашаалыг тэр ажлаасаа авч байх ёстой. Боловсролтой хүнд жаргах шалтаг мундахгүй гэж Баабар хэлсэн байсан. Мэргэжилдээ илүү их боловсорч илүү нарийн ширийн асуудал шийдвэрлэн “Урсалтаа олох нь” ямар нэгэн утга учиртай амьдарч байгаагаа мэдрэх илэрхийлэл байдаг. Нөгөө талаас хэт нарийн мэргэшсэн хүнд зориулсан мэт: “Багажны савандаа зөвхөн алхтай хүнд бүх л асуудал хадаас мэт харагддаг” гэдэг үг ч бий. Эдгээр үг ишлэл дундаас танд ямар нэгэн явах замын зураг харагдаж байна уу. Ямар нэгэн төсөөлөл харагдаж байгаа бол тэр төсөөлөл чинь хариуцлагатай салшгүй уялдаатай байх учиртай. Хариуцлагагүй хүний амьдрал сохор зоосны ч үнэгүй байдаг. Хийсэн бүхнийхээ хариуцлагыг хүлээх чадвар боломж одоо надад мэдэгдэж буйгаар зөвхөн хүн төрөлтөнд л бий. Ингэхгүй байгаа хэн нэгэндээ бид итгэл үзүүлж чаддаггүй бөгөөд тэгэх ёстой нь байх ёстой байгалийн шалгуур жам.

Зарчимч хариуцлагатай байна гэдэг нь цаг ямагт зарчимч хариуцлагатай байхыг л хэлдэг болохоос өнөөдөр зарчимч хариуцлагатай, маргааш “амраад” байхыг хэлэхгүй гэж сонссон ч далд ухамсартаа өөриймшүүлж чадаагүй байгаагаа мэдрэх юм. Ажил гэж бүү бод Амьдрал гэж бод. Хийж буй ажилдаа чин сэтгэлээсээ хандаж чадахгүй бол ямар нэгэн байдлаар хариуцлагагүй байгаагын шинж бөгөөд тэр ажлыг хийхгүй байсан нь дутуу дулимаг хийгээд үнэ цэнээ алдахаас тохой илүү. Тэнэгийн ханыг мөргөсөөр мөргөсөөр... Явж явж энэ бүхнийг бүгдээрээ мэддэг боловч би ч, та ч ямар нэгэн байдлаар байнга гажуудуулан муйхарласаар... Ахуй хүнийг байнга хойш чангааж байдаг гэдэг. Энэ бол зөвхөн шалтгаан юм. Ухрах хүн шалтгаан олж, урагшлах хүн аргыг нь олно гэдэг дээ. Блог дээрээ нарийн ширийнээ ийн “цэцэрхэж” байсан удаагүй болохоор алдаа эндэл зөндөө л бий биз. Ийм ч болтугай алдаж байгаа нь би бөгөөд ямарч өөгүй бичсэн гэж хэлбэл би “би” биш болчихно. Амьдралын нэг циклд орчихоор амьдрах, тэмцэх чадвар багасаад “нойрмог” унтаа байдалд орчихсон мэт бодогдоод өөрийгөө ч болов цочоох гэж бичлээ. Би бодож л явна...