Уг нь шинэ жилийн үеэр уншиж дууссан боловч блог
дээрээ тэмдэглэж үлдээх зав муутай гүйсээр өдий хүрлээ.
дээрээ тэмдэглэж үлдээх зав муутай гүйсээр өдий хүрлээ.
Монгол Хятад хоёр шиг түүхийнхээ турш биенээ үзэхгүй явж ирсэн улсууд хир олон байдаг бол. Ер нь түүхэн хөрш орнууд тийм байдаг ч юм болов уу. Уншаад өнгөц дүгнэхэд: Урт удаан хугацааны түүхэнд Хятад хүн ингэж манай талд орж байсан нь юу л бол гэж бодохоор, гэхдээ бодох тусам уг номны гол сэдэв нь зөвхөн хоёр улсын хэмжээнд л яриад байгаа зүйл биш байна. Энэ хоёр улсын нэг нь нөгөөгөө ялж дийлэх баатар заатар бол бид энэ номны тухай ярих бүртээ орхиод байдаг гол агуулгын дэргэд чипуха сэдэв!
Оны өмнөхөн хоёр ном авсан нь хоёулаа сүүлийн хагас зуун жилд байгаль дэлхий онц их хохирол амсан сүйдэж байгаа тухай байв. Дэлхий даяараа анзаараасай гэсэн зохиолчдын хүсэл. Нэг нь барууны амьдралын хэв маягийг бишрэн шүтэж даган дуурайгч дэлхий нийтийг шүүмжилсэн бол нөгөөх нь нүүдэлчний амьдралыг улам улам шахаад устгаж буй суурин иргэншлийн тухай...
Энэ ном дахь чонын тухай яриа бол байгалийн тэнцвэрийг бариулж явахын чухлыг ухаарсан нүүдэлчний тухай яриа юм. Чоно нь устаж тэнцвэр нь алдагдахад нүүдэлчин суурин иргэнд байраа тавиад тал нутгын амь тасарсан тухай муухай түүх шүү дээ.
Ёс заншлаа биднээс илүү сахидаг гээд байдаг Өвөр буюу өмнөд Монгол маань угтаа бол аль хэдийнээ нүүдэлчний амин сүнсээ тэнгэрт өргөсөн гэдгийг л олж харах шив.
Нөгөө номоо (Халуун хавтгай хавчигдмал дэлхий) ч бас уншсан, удахгүй дахин нэг сэтгэгдлээ бичиж үлдээнээ.
